शहर नबिउँझिँदै बिउँझिएर शान्ति श्रेष्ठ दैनिक १६० घोगा मकै पोलेर बेच्छिन्। धरान उपमहानगरपालिका–१६ निवासी ५९ वर्षीया शान्तिको यो दैनिकी एक दिन, दुई दिन होइन, तीन दशकदेखि चलिरहेको छ।
उमेर ढल्किँदै गए पनि जाँगर उस्तै रहेको बताउँदै शान्तिले भनिन्, “काम गर्नैपर्छ भनेर मानसिक रूपमा तयार भएपछि के उमेर, के समस्या ! झन् झन् बानी पो पर्दोरहेछ। त्यसैले सुरुआती दिनदेखि हालसम्म कहिल्यै कामलाई बोझ मानेकी छैन।”
मोरङका विभिन्न ठाउँबाट मकैबारी ठेक्कामा लिएर उनले कारोबार गर्दै आएकी छन्। एक्लैले नसकेपछि दुई/तीनजना मिलेर काम गर्ने गरेको उनले बताइन्। यसरी ल्याइएको मकै प्रतिघोगा सानोको रु १५ र ठूलो रु ५० सम्म बिक्री हुने गरेको छ। यही मकै बेचेर मासिक रु ७० हजारदेखि रु ८० हजारसम्म कारोबार हुने गरेको उनले बताइन्।
“यसरी धरानको एउटा गल्लीको सडकछेउमा खुला आकाशमुनि बसेर मकै बेचिरहेकी छु। न सटर छ, न छानो तर मसँग मेहनत गर्ने आँट छ”, शान्तिले भनिन्, “काम गर्यो भने खानाका लागि अभाव हुँदैन, मकै पोलेरै घरव्यवहार चलिरहेको छ। जिन्दगी चलाउने साहारा नै यही काम छ।”
श्रीमानको निधन भएपछि एक्लैले मकै पोलेर घरव्यवहार चलाउँदै आएकी शान्तिले करिब तीन दशकदेखि धरानको लक्ष्मीचोक नजिकैको एउटा गल्लीमा मकै पोल्दै आएकी छन्। आफ्नो कामप्रति सधैँ माया लाग्ने गरेको उनको भनाइ छ। "मेरो उमेरमा अधिकांश मानिसहरू विश्राम र शान्ति खोजिरहेका हुन्छन्, अरूकै सहारामा बाँचिरहका हुन्छन्। मैले भने त्यो अपेक्षा कहिल्यै गरिनँ। आफ्नै कर्म गरेर खाइरहेकी छु, सकुन्जेल काम गर्ने हो, नसकेको दिन जे हुन्छ हुन्छ”, उनले भनिन्।
यो उनको हालसम्मको सङ्घर्ष र आत्मनिर्भरतापछिको आत्मविश्वास हो। यही आत्मविश्वासले उनलाई आफ्नो कामबाट थकान होइन सधैँ थप काम गर्ने ऊर्जा र प्रेरणा मिलिरहेको छ। “जुन दिन म काममा निस्कन्न, त्यस दिन छट्पटी हुन्छ। श्रम गरेकै कारण आजसम्म टिकिरहेकी छु। बुढेसकाल आयो भनेर घरैमा बसेर हुँदैन हातखुट्टा चलिरहेकै छन्, सकेसम्म काम गर्नुपर्छ”, मुस्कुराउँदै उनले भनिन्, “मकै बेच्ने काम मेरा लागि केवल आम्दानीको स्रोत मात्र होइन, आत्मसम्मानको आधार पनि हो। श्रम गरेपछि पाइने सन्तोष नै असली कमाई रहेछ।”
