उच्च शिक्षाको खोजीमा गाउँबाट सहर पसेको त्यो क्षण, म एक्लो पन्छीझैँ आकाशमा उडिरहेको थिएँ—न त मलाई रोक्ने कुनै बन्धन थियो, न अड्याउने कुनै आधार। खुला आकाशमा, अनिश्चितताबीच पनि, म आफ्नो गन्तव्यतर्फ अघि बढिरहेको थिएँ। कति जनाले आफ्नो ठाने, कति जनाले पराई—तर म त भविष्यको रंग भर्ने सपना बोकेर, नवपलुवाजस्तै जीवन टुसाउने संघर्षमा थिएँ।
कलम किन्नसमेत पैसा नभएर अरुसँग सापटी लिनुपरेको त्यो दिन अझै झल्झली सम्झिन्छु। आमाले पकाएको तातो खाना र बाबाले सिँगारिदिएको ओछ्यान सम्झँदा, यो एक्लो सहरको सुनसान कोठा झन् खालि लाग्छ। बाल्यकाल बितेको त्यो गाउँ, जहाँ मेरो हाँसो हुर्किएको थियो, त्यहाँ पुग्न न सकिने त्यो पीडालाई न त लेखेर व्यक्त गर्न सकिन्छ, न त कसैसँग बाँड्न।
किसानका छोराछोरी हामी, दुःखसँगै हाँस्दै हुर्कियौं। आज म यही सहरमा राम्रो शिक्षा हासिल गर्ने प्रयत्नमा छु—एक्लोपनाको अनुभूति मेटाउँदै, बाबाआमाका सपनालाई साकार पार्ने बाटो खोज्दै। बाआमाको पसिनामा खुसीका बीउ रोप्न म सहर झरेको हुँ।
बाबाको काँधमा मलम लगाउन, आमाको अनिदो आँखामा गहिरो निद्रा ल्याउन, उनका आशिर्वाद र सपना बोकेर म सहरको गेटसम्म आइपुगेको हुँ। मलाई विद्यालयसम्म औँलाले समाइ पुर्याउने ती हातहरूले मलाई आज पनि अघि बढ्ने हिम्मत दिन्छन्।
म सगरमाथाको शिखर चुम्ने सपना बोकेर होइन, ती दुःखका छायाहरूलाई टाढा राख्दै त्यो शिखरमा फूल बन्ने संकल्प लिएर यहाँ आएको हुँ। आमाबाबाले दिएको त्याग र तपस्यालाई सम्झँदै, म जीवनको एउटा नयाँ अध्याय लेख्न चाहन्छु—जहाँ विगतका पीडा, संघर्ष, र आँसुहरू भविष्यका खुसी र गर्वका अक्षर बन्छन्।
झरी परेपछि प्रकृतिले नयाँ रङ्गमा फेर्छ, त्यसैगरी हामी पनि नयाँ जीवनतर्फ मोडिनुपर्छ। विगत र वर्तमानका दुःखलाई मार्ग बनाएर भविष्यको मूलढोकासम्म पुग्ने साहस जमाउनु पर्छ। बाआमाले देखेका ती सपना, हामी सन्ततिले आफ्नै हातले पुरा गर्न सक्नुपर्छ। संसार सजिलो छैन, तर निरन्तर प्रयास र दृढ विश्वासले असम्भवजस्तो लाग्ने कुरासमेत सम्भव हुन्छन्।
जसरी कुवामा पानी हुँदा भ्यागुताले राज गर्छ, तर पानी सुक्दा सर्पको अधिपत्य हुन्छ, त्यसैगरी जीवनमा पनि कहिले दुःखले राज गर्छ, कहिले हामीले। अन्ततः, हामीले दुःखहरूमाथि विजय प्राप्त गरेर हातले जीवनको सौगात बटुल्नुपर्छ।
धन्यवाद !
